Richtingenstrijd

Door Peter de Zwaan, mei 2013
(Verschenen op http://www.peterdezwaan.nl/content/columns.html)

Begin juni is er een bijeenkomst van Bob Evers-liefhebbers in Overijssel. In Ronduute dat officieel Ronduite heet en dat kleiner is dan menig fan zal denken. Als je naar links kijkt zie je in de verte de Blauwe Hand, als je naar rechts kijkt Sint-Jansklooster. Als je je omdraait zie je links Sint-Jansklooster en rechts de Blauwe Hand. Daarna ben je uitgekeken en kun je naar huis.
Maar Willy van de Heide gaf Ronduute een plaats in zijn Varkensleren koffer-boek en daarom gaat een plukje fans er naartoe. Het is bijna ontroerend.
De vraag is wel: welke fans gaan naar Ronduute.
Als ik de mailtjes die ik heb gekregen overzie dan denk ik: een beperkt aantal leden van de keiharde Willy-kern. Waarvan de leden Peter-haters aan het worden zijn.
Want we hebben een echte richtingenstrijd.
Ik heb Willy goed genoeg gekend om te weten dat hij er hard om zou lachen. Hij is dood dus ik lach voor twee.
Richtingenstrijd. Prachtig.
We hebben het over kinderboeken, boeken uit onze jeugd waar we plezier aan beleefden en die, vanaf deel 33, de boeken zijn van onze midlife-crisis. Ik maakte deel 33 af in 1986, het copyright staat op 1987. Meer dan een kwart eeuw geleden.
Toen zag je al fans die nog helemaal in-Willy waren en fans die iets ruimer van blik bleken. In de delen 34 en 35 die Willy in de jaren zeventig schreef was duidelijk dat hij met zijn tijd was meegegaan. De toon was anders, de manier van praten was anders, de namen die werden genoemd (Metallica) waren anders. Het mocht, het was Willy.
Ik noemde een keer de naam Don Johnson, een acteur in de serie Miami Vice, en meteen was er een liefhebber die niets meer van de boeken wilde weten.
Hoewel hij ze stiekem toch wel las, begreep ik later.
Sinds deel 33 zijn we ouder geworden, zeg maar: oud. Dat maakt veel mensen milder, maar niet allemaal.
De Willy-groep kruipt terug in haar jeugd. De delen die Willy schreef worden steeds mooier. Bijna altijd vermaak ik me daar erg mee, maar soms, als het een dag een beetje tegenzit denk ik: het lijken verdomme wel alzheimerverschijnselen, het moet niet gekker worden.
Mobieltjes mogen niet, computers niet en de auto moet het liefst een Chevy zijn met houten panelen. Sommige fans-van-het-eerste-uur laten zien hoe het moet en schrijven hun eigen Bob Evers-verhaal. Ik heb er een paar gelezen. En gezien hoe knap de auteurs hun werk hebben gedaan. Helemaal Willy. Heel moeilijk is dat overigens niet: je jat complete alinea’s uit tien verschillende delen en lijmt ze aan elkaar met London Tonic en Droste flikken, reken maar dat het echt lijkt.
Met creativiteit heeft het weinig te maken. Creativiteit is: zelf bedenken. En omdat je als bedenker in de tijd leeft waarin je leeft heb je snel een beetje de neiging met die tijd mee te gaan. Ik doe dat en veel fans zijn het met me eens, niet voor niets verloopt de voorverkoop van de herdruk van ‘Clandestiene streken op een cruiseschip’ en ‘Prijsschieten op een premiejager’ beter dan ik had verwacht. Maar er zijn hardliners die langzamerhand verketteraars lijken en die in steeds fellere bewoordingen tegen alles zijn wat op de huidige tijd lijkt. De groep is niet groot, maar vastberaden en dat is mooi. Daarom wens ik de leden het allerbeste: ga lekker Willy vereren, jongens, kijk naar de Blauwe Hand en Sint-Jansklooster en ga daarna te water. Het koelt af. En koelte is nodig als je de plaats wilt zoeken waar de woonboot lag van de razende kunstschilder in de paarse pyjama. Die woonboot is er nooit geweest. De kunstschilder woonde aan de Cornelisgracht. Dat weet ik, want we raakten later bevriend. Ronduite ligt zeven, acht kilometer verderop. Het is geen plaatsje. Ronduite is een brug. Als je naar links kijkt dan zie je … Veel plezier.
Eh, nee, ik denk niet dat ik langs kom. (mei 2013)