Recensie
54
PETER DE ZWAAN
DOLLEMANSRIT MET EEN MIGHTY MITE
Jeugdsentiment in de Appalachen
Door Schout-bij-kunstlicht Spook
Hoe blij was ik toen in de Bob Evers Nieuwsbrief van februari werd aangekondigd dat er dit jaar niet één, maar twee nieuwe Bob Evers-delen zouden verschijnen.
Nog veel vrolijker werd ik toen uitlekte dat deel 54 in Pennsylvania zou spelen. Eindelijk! Van alle 53 tot dan toe verschenen delen waren er maar twee die zich echt in Bobs vaderland afspelen, „Vreemd gespuis in een warenhuis” en „Wilde sport om een nummerbord”. In het eerste deeltje zuigt Willem nog een handvol plaatsnamen uit zijn duim, maar vanaf het einde van dat deel en gedurende het hele deel 23 worden er alleen maar bestaande plaatsnamen genoemd en was ik als puber in staat om de hele route op de atlas te volgen.
De finale van „Wilde sport” speelde zich af in dat geheimzinnige gebergte, waarvan ik tot dan toe nog nooit had gehoord, maar dat ik later zo heb leren waarderen: de Appalachen. Op mij kwam het gebergte destijds, toen ik het boek voor de eerste maal las, nu meer dan een halve eeuw geleden, als een zeer beklemmende omgeving voor, waarin in alle verborgen berghutten en -passen, in alle kloven en in alle bossen handlangers van mafioso Dalmonte (let op de Italiaanse achternaam van de schurk!) verborgen zaten, die via een geheimzinnig communicatiesysteem met elkaar in verbinding stonden: de overeenkomst met Zuid-Italië en Sicilië was treffend.
En je houdt het niet voor mogelijk: ook Peter de Zwaan voert ons naar dit gebergte. De mafiosi zijn verdwenen, maar de beklemmende sfeer van dorpsbewoners die zich als één man tegen elke indringer keren, blijft. Dat wordt meteen al in het eerste hoofdstuk van „Dollemansrit met een Mighty Mite” geïllustreerd aan de hand van de privé-detective die door de eigenaar van de Mighty Mite wordt ingehuurd en in elkaar geslagen en verfomfaaid naar Pittsburgh terugkeert. De sfeer wordt zelfs nog griezeliger dan in de tijd dat Johnny Dalmonte de scepter zwaaide over de Pittsburghse onderwereld, want waar in „Wilde sport om een nummerbord” nog sprake was van zomerse omstandigheden en volop daglicht, speelt „Dollemansrit met een Mighty Mite” zich nu deels af in een koud, donker en vooral erg nat stuk van de Appalachen.
Maar hoe raken de jongens ditmaal in die bergketen verzeild? Na het opknappen van het karweitje van pa Roos in Mexico is het de beurt aan pa Evers om de drie immer jeugdige avonturiers in losse dienst te nemen: een van zijn ingenieurs, Dean Homer, is zijn geliefde Mighty Mite, een soort jeep, kwijt en daardoor een beetje van slag, waardoor hij op slag waardeloos is geworden als ingenieur bij de Evers-motorenfabrieken. Daarom geeft pa Evers Jan, Bob en Arie de opdracht om Homer te helpen. Deze verdenkt een mede-verzamelaar van oude auto’s, een zekere Darrin Trasco, ervan dat hij zijn teerbeminde Mighty Mite heeft gestolen; hij weet voor 100% zeker dat deze Trasco de dief is, maar het grote probleem is dat deze dus in het meest ontoegankelijke en onherbergzame deel van de Appalachen, de Endless Mountains, woont.
Zoals gebruikelijk geven Arie en Bob klauwen met geld uit, tot eeuwige afschuw van Jan, om toegang te krijgen tot het wagenpark van Trasco. Dat lukt wonderwel; het lukt Jan en Bob uiteindelijk zelfs om de Mighty Mite na een dollemansrit - zoals we op grond van de titel al hadden kunnen vermoeden - langs de boorden van de Mehoopany te ontvoeren, terwijl Arie er aanvankelijk qua avonturen wat bekaaid af lijkt te komen: hij wordt namelijk door Trasco gevangen gezet in een smeerput, maar weet te ontsnappen. Natuurlijk blijkt Arie dan (we zitten inmiddels op blz. 152 van de 184) zoals zo vaak de lachende derde: hij kan papieren overleggen waaruit blijkt dat de Mighty Mite in kwestie eerlijk gekocht is door Trasco, kortom: de jongens hebben het grootste deel van het boek een volkomen verkeerd spoor gevolgd! Ze zijn weer helemaal terug bij „af”, gaan niet langs „start” en ontvangen niet eens 200 Griekse eurocenten!
De resterende 32 bladzijden moeten uitwijzen of de drie bengels er nu wél in slagen om de juiste Mighty Mite op te sporen en ingenieur Dean Homer en dus ook pa Evers tevreden te stellen. Of hun dat lukt, moet iedereen zelf maar even lezen, want het is niet mijn bedoeling om de zeer verrassende afloop van deze ongemeen spannende roman nu al te verklappen!